Antagonisty witaminy K

Antagonisty witaminy K znajdują zastosowanie w profilaktyce i leczeniu chorób zakrzepowo-zatorowych. Podczas podawania tych leków, należy monitorować krzepliwość krwi, w celu zapewnienia bezpieczeństwa terapii.
Spis treści

Antagonisty witaminy K to warfatyna i acenokumarol. Cała reszta ma znaczenie historyczne.

Mechanizm działania antagonistów witaminy K

Mechanizm działania antagonistów witaminy K polega na hamowaniu przemiany witaminy K do postaci aktywnej, czyli chlorochinonu. Skutkiem tego działania jest zmniejszenie wbudowywania kwasu γ-karboksyglutaminowego do syntetyzowanych w wątrobie czynników krzepnięcia krwi, czyniąc je niepełnowartościowymi i niezdolnymi do aktywacji procesu krzepnięcia.

Do czynników hamowanych przez antagonistów witaminy K możesz zaliczyć:

  • czynnik II (protrombina),
  • czynnik VII (prokonwertyna),
  • czynnik IX (czynnik Christmasa),
  • czynnik X (czynnik Stuarta-Prower),
  • białko C
  • białko S.
Czynniki krzepnięcia są produkowane w wątrobie w postaci nieaktywnej, do ich aktywacji niezbędna jest witamina K.

Czas protrombinowy i współczynnik INR

Czas protrombinowy pozwala na ocenę aktywności czynnika II, VII i X i jest tym dłuższy, im mniejsza jest aktywność tych czynników. Jego prawidłowa wartość to 12-14 sekund.

Obecnie do oznaczania wyników czasu protrombinowego, wprowadzono współczynnik INR (international normalized ratio), czyli międzynarodowy współczynnik znormalizowany. Uwzględnia on czułość użytej do badania czasu protrombinowego tromboplastyny. Prawidłowe wartości współczynnika INR mieszczą się w zakresie 0,85-1,15.

U większości chorych leczonych antagonistami witaminy K, wystarczające jest utrzymanie wartości współczynnika INR w zakresie 2-3.

Podczas stosowania antagonistów witaminy K należy monitorować krzepliwość krwi. W praktyce używany jest w tym celu wyłącznie współczynnik INR. 

Antagonisty witaminy K

Antagonisty witaminy K to:

  • pochodne 4-hydroksykumaryny
    • acenokumarol,
    • dikumarol,
    • etylbiskumacetat,
    • fenprokumon,
    • tioklomarol,
    • warfaryna.
  • pochodne indian-1,3-dionu
    • anisindion,
    • fenindion,
    • fluindion,
    • kloryndion.

Obecnie w Polsce dostępne są tylko warfaryna (Warfin) oraz acenokumarol (Acenokumarol WZF, Sintrom). Przykładowe preparaty zawierające antagonisty witaminy K dostępne w aptece znajdują się na zdjęciu poniżej.

Preparaty zawierające antagonisty witaminy K

Działanie antykoagulacyjne antagonistów witaminy K pojawia się dopiero po wyczerpaniu istniejących zapasów czynników krzepnięcia we krwi. Na początku oparte jest na zmniejszeniu aktywności czynnika VII, którego czas połowicznego wydalania jest najkrótszy (5 godzin), a pełne działanie antykoagulantów występuje dopiero po 2-4 dniach od rozpoczęcia terapii.

Białko C i białko S (wykazujące działanie przeciwkrzepliwe) mają krótszy okres półtrwania niż czynniki krzepnięcia (o działania prokrzepliwym). Na początku terapii antagonistami witaminy K, może się więc pojawić przejściowa nadkrzepliwość. Aby jej zapobiec, należy podawać pacjentowi heparynę drobnocząsteczkową przez pierwsze dni terapii.   

Działania niepożądane antagonistów witaminy K

Podczas stosowania antagonistów witaminy K mogą wystąpić następujące działania niepożądane:

  • zespół purpurowego palucha,
  • martwica skóry,
  • krwawienia z nosa,
  • nudności,
  • wymioty.
Antagonisty witaminy K wykazują działanie teratogenne i przenikają do mleka matki.

Wskazania do stosowania antagonistów witaminy K

Wskazania do stosowania antagonistów witaminy K to:

  • profilaktyka i leczenie żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej, 
  • zatorowość płucna.

Interakcje antagonistów witaminy K

Najważniejsze interakcje antagonistów witaminy K przedstawiono w tabeli poniżej.

zmniejszenie działanianasilenie działania
neomycyna i gryzeofulwina utrudniają wchłanianie pochodnych kumarynyniesteroidowe leki przeciwzapalne, sulfonamidy oraz doustne leki przeciwcukrzycowe wypierają antagonistów witaminy K z połączeń z białkami
fenytoina, haloperidol, merkaptopuryna, karbamazepina, rifampicyna, gryzeofulwina oraz używany przewlekle etanol wzmagają metabolizm antagonistów witaminy Kdisulfiram, allopurynol, amiodaron, chloramfenikol oraz używany sporadycznie, ale w dużych dawkach etanol hamują metabolizm antykoagulantów
witamina K, doustne środki antykoncepcyjne oraz pokarm zawierający duże ilości witaminy K (kapusta) działają antagonistycznie względem antagonistów witaminy Ksteroidy anaboliczne i heparyna wykazują działanie synergistyczne
Interakcje antagonistów witaminy K
Piśmiennictwo:
  1. Ciegła, U., Folwarczna, J., Janas, A., Janiec, R., Janiec, W., Kaczmarczyk – Sedlak, I., Londzin, P., Nowińska, B., Podwińska, E., Pytlik, E., Śliwiński, L., Ireneusz- Trzeciak, H., (2021). Kompendium Farmakologii. PZWL Wydawnictwo Lekarskie.
  2. Jawień, J., Korbut, R., Olszanecki, R, Wołkow, P. (2017). Farmakologia. PZWL Wydawnictwo Lekarskie.
  3. Bujak-Gliżycka, B., Gębska A., Jakubowski, A., Jawień, J., Korbut, R., Lorkowski, B., Marcinkiewicz, E., Olszanecki, R, Wołkow, P., Woroń, J. (2009). Farmakologia po prostu. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
  4. Rajtar-Cynke G., (2015). Farmakologia. PZWL Wydawnictwo Lekarskie.

 

Data ostatniej aktualizacji: 6 miesięcy temu
Opracowanie: Dorota Szmit, mgr farm. Joanna Kijewska
Spis treści
Powered By MemberPress WooCommerce Plus Integration

Zaloguj się

Nie masz konta? Wykup dostęp

Zgłoś problem/uwagę/błąd

Wypowiedz się na temat wpisu "Antagonisty witaminy K"

Tylko zalogowani użytkownicy mogą zgłaszać uwagi.