Pleuromutyliny to grupa leków przeciwinfekcyjnych, pół- i syntetycznych pochodnych pleuromutyliny, antybiotyku wyizolowanego z gatunku Clitopilus passeckerianus.
Mechanizm działania pleuromutylin związany jest z hamowaniem syntezy białek przez blokowanie się z miejscami A, P oraz centrum aktywnym peptydylotransferazy, enzymu obecnego w podjednostce 50S rybosomu bakteryjnego.
Pleuromutyliny znalazły szerokie zastosowanie w weterynarii. Obecnie u ludzi podaje się tylko:
- retapamulinę (Altargo)
- lefamulinę (Xenleta)
Retapamulina
Retapamulina wykazuje aktywność wobec bakterii Gram(+): Staphylococcus aureus i Streptococcus pyogenes. Naturalnie oporne na jej działanie są bakterie z rodzaju Enterobacteriaceae, Pseudomonas aerguinosa i Enterococcus faecalis.
Retapamulina wskazana jest w leczeniu zakażeń skóry i ran szarpanych zakażonych wrażliwymi szczepami bakterii oraz w leczeniu liszajca.
Lefamulina
Lefamulina wykazuje szeroką aktywność wobec :
- bakterii Gram(+): Streptococcus pneumoniae, Staphylococcus aureus,
- bakterii Gram(-): Haemophilus influenzae, Legionella pneumophila,
- bakterii atypowych: Mycoplasma pneumoniae, Chlamydia pneumoniae.
Podawana jest w wlewie dożylnym lub doustnie, w leczeniu pozaszpitalnego zapalenia płuc u dorosłych.
Działania niepożądane lefamuliny to:
- wzrost aktywności enzymów wątrobowych
- zaburzenia ze strony układu pokarmowego (po podaniu doustnym)
- bóle głowy